#14

-Bartuś, kochanie! - do naszych uszu dochodzi głos Gośki. Patrzę rozbawiona na minę Kurka.
- zabierz mnie stąd - szepcze przerażony. W ostatnich dniach, przewodnicząca szkolnych plastików, lepi się do Bartka jak lep na muchy.
- cześć - całuje go w policzek, a ja mam ochotę wyrwać jej kudły, bo włosami tego nazwać nie można. Patrzy na mnie i uśmiecha się zadziornie. Podczas chwili jej nieuwagi, Bartek krzywiąc się wyciera policzek - chciałam się ciebie zapytać, czy nie poszlibyśmy na ten cały bal razem. Wiesz pomyślałam, że..
- nie tym razem. Zresztą, innym też nie. Mam już osobę towarzysząc - uśmiecha się do mnie szeroko. Odwzajemniam gest, a on tak po prostu splata nasze palce. Moje serce przyspiesza,a oddech staje się o wiele płytsz. Boże, Kurek.. co ty ze mną robisz. Gośka patrzy na mnie wrogo i ze łzami w oczach odchodzi.

Nadszedł upragniony dzień balu. Stałam w swoim pokoju, przyglądając się swojemu odbiciu.
- spokojnie, zaprosił ci tam jako swoją przyjaciółkę.. - wzdycham lekko.
Słyszę ciche pukanie do drzwi. Spoglądam jeszcze raz w lusterko i otwieram drzwi. Zamiast twarzy Bartka, mam przed sobą ogromny bukiet czerwonych róż.
- witam najśliczniejszą dziewczynę - daje mi buziaka w poiczek, a ja czuję, jak moja
twarz robi się czerwona.
-cześć - uśmiecham się speszona i wpuszczam go do środka.
- to dla ciebie - podaje mi bukiet i uśmiecha się czarująco. Znowu to robi. Doskonale wie, jak na mnie działa. Moje nogi stają się jak z waty, a serce pracuje tak szybko, jakby chciało wyskoczyć z mojej klatki piersiowej. Odbieram kwiaty, wstawiam je do wazonu z wodą. W pewnym momencie czuję na swoich biodrach ręce bruneta.
- ślicznie wyglądasz - uśmiecha się szeroko.
- dziękuję - szepczę, uciekając wzrokiem.
- chodźmy już - splata nasze dłonie i sprowadza na dół. Wchodzimy na salę. Trzeba przyznać, że dziewczny się postarały z dekoracją. Chwile później obok nas zjawia się Rudy. Siadamy przy jednym ze stolików. Powiem szczerze, że zaskoczył mnie widok alkoholu na stołach. Dyrektor się postarał. Ale nie czarujmy się, strasznie fajny z niego facet. Niedługo potem, wiruję z Bartkiem na parkiecie. Po kilku szybszych piosenkach, postanawiamy chwilę odpocząć.
- można prosić? - Jarski szczerzy się jak małe dziecko. Chwytam jego dłoń i. kieruję się na parkiet. Po chwili z głośników zaczyna lecieć spokojniejsza melodia. Jarosz uśmiecha się i przyciąga mnie bliżej.
- jak tam się sprawy mają, Mała?
- normalnie, a jak się mają mieć. Jesteśmy tylko przyjaciółmi -wzruszam ramionami.
- ty na prawdę tego nie widzisz?
- co mam widzieć Kubuś? - wzdycham lekko.
- przecież on cię pożera wzrokiem. Mogę się założyć, że gdyby nie fakt, że się przyjaźnimy, leżałbym już poćwiartowany dwa metry pod ziemią - śmieje się cicho. Wywracam tylko oczami - Nika, słońce, kogo ty chcesz oszukać? Ty kochasz jego, on kocha ciebie. Tylko żadne z was nie ma odwagi zrobić ten pierwszy krok.
- dałbyś już spokój - skarciłam go. Pokręcił z politowaniem głową. Piosenka się skończyła, więc wróciliśmy do stolika. Nawet sobie nie wyobrażacie, jakie by£o moje zaskoczenie, jak zobaczyłam, kto zajął moje miejsce.
- ekhem - odchrząknął Jarski - chyba powinnaś już iść do swojego towarzystwa..
- w tym momencie prowadzę rozmowę z moim Bartusiem, więc nigdzie się nie wybieram - rzuciła, patrząc na mnie z głupim uśmiechem. Bartek złapał mnie za rękę i posadził na swoich kolanach. Pocałował mnie w policzek i uśmiechnął szeroko. Jedną ręką objął mnie w pasie, a drugą splótł z moją. Spjrzałam na Gośkę. Kipiała z zazdrości. Posiedziała jeszcze chwilę, ale widząc, że nikt już nie zwraca na nią uwagi, odeszła. Odetchnęłam z ulgą i usiadłam na swoim miejscu.
- już myślałem, że nigdy sobie nie pójdzie - westchnął Bartek. Z gołośników znowu poleciała spokojna melodia. Jak na zawołanie, ujrzałam przed sobą wyciągnitą w swoją stronę dłoń Kurka. Uśmiechnęłam się lekko i chwyciłam ją. Spojrzałam na Jarosza.
- powodzenia - odczytałam z ruchu jego warg. Uniósł kciuki do góry i uśmiechnął się szeroko.
Podążyłam za Kurkiem na parkiet. Kołysaliśmy się wolno w rytm piosenki.
- mówiłem ci już, że ślicznie wyglądasz? -wyszeptał mi do ucha. Poczułam przyjemne ciepło na sercu, a po ciele przeszedł dreszcz.
- nie czaruj Kurek, nie czaruj - uniosłam lekko kąciki ust i utonęłam w jego oczach. Wpatrywał się we mnie, cały czas się uśmiechając.
- Nika, ja już tak nie mogę - westchnął. Jeszcze raz spojrzał mi w oczy. Granica między naszymi twarzami diametralnie zaczła się zmniejszać. Czułam jego oddech na twarzy. Stanęłam na palcach, ponieważ mimo szpilek, byłam od niego sporo niższa. Spojrzałam mu w oczy i uśmiechnęłam się lekko.
- ja też Bartuś - wyszeptałam w jego lekko rozchylone wargi, po czym złożyłam na nich delikatny pocałunek. Przyciągnął mnie bliżej i ponownie naparł swoimi ustami na moje. Pozwoliłam, żeby jego język delikatnie drażnił moje podniebienie, żeby za chwilę mógł toczyć bitwę z moim. Odrywamy się od siebie, kiedy zaczyna brakować nam powietrza. Bartek gładzi delikatnie mój policzek i uśmiecha się.
- jestem najszczęśliwszm facetem na ziemi - szepcze do mojego ucha, a ja czuje jak pod wpływem jego głosu się rozpłuwam.
Nie wiem, czy dobrze robię, łamiąc swoją obietnicę. Mam nadzieję, że Bartek jest inny i nigdy nie popełniłby takiego błędu. Nie wyobrażam sobie, żeby był w stanie założyć się o dziewczynę. Przecież to niedorzeczne. On taki nie jest! Odpędzam od siebie te idiotyczne myśli i kieruję się za brunetem do stolika, gdzie z wielkim zacieszem czeka na nas Kuba.
- nareszcie gołąbeczki! - klaszcze w dłonie. Patrzymy z Bartkiem na siebie i wybuchamy śmiechem. Nasz rudy przyjaciel ciesz się chyba bardziej, niż my sami..

______________________________

Z góry przepraszam za jakiekolwiek błędy.. problemy z komputerem zmusiły mnie do pisania rozdziału na telefonie.. jeszcze raz przepraszam. ;*
Dzisiaj rozdział tylko z perspektywy Weroniki. ;p
Do następnego Kochane ;*

Czytasz=Komentujesz=Motywujesz